DoubleTree markası, lüksten daha çok "samimi bir karşılama" ve misafirini "düşünen küçük detaylar" vaat eder. Benim görevim, bu global "samimiyet" vaadinin, Mekke'nin o yoğun manevi atmosferi içinde nasıl bir "huzur sığınağı" yarattığını fotoğraflarla "canlandırmaktı".
"Mimariyi Canlandıran Dokunuş" felsefem, bu projede, devasa lobileri veya gösterişli avizeleri değil, "insan ölçeğindeki" konforu öne çıkarmak üzerine kuruluydu.
DoubleTree'nin mimari dili, "gösteriş yapmak" için değil, "kucaklamak" için tasarlanmıştır. 15 yıllık tecrübemle, aydınlatmayı "dramatik" değil, "sıcak" ve "davetkâr" bir atmosfer yaratmak için kullandım. Odak noktam, misafirin ibadetten yorgun döndüğünde sığınacağı o konforlu koltuk, o "düşünülmüş" detaylar ve odaya yayılan o "evinizdeymişsiniz" hissiydi. Bu projede, mimarinin "samimi yüzünü" fotoğrafladım.
Mekke'deki "anı", her zaman manevidir. "Bir Otelden Fazlası, Bir Anı" felsefem, bu projede, "güvenilir bir konfor anısı" olarak karşılık buldu.
Manevi yolculuk, ruhen doyurucu olduğu kadar bedenen de yorucudur. Misafirler, günün sonunda döndükleri yerin "güvenilir", "sorunsuz" ve "samimi" olmasını bekler. DoubleTree, tam olarak bu "güveni" satar.
Benim işim, bu "güven" hissini görsellere dökmekti. Fotoğraflarım ve filmim, bu otelin misafirine nasıl "yuva sıcaklığı" sunduğunu anlattı. Bu, "lüks bir anı" değil, yoğun bir manevi deneyimin ortasında bulunan "huzurlu ve samimi bir sığınak anısı" idi.
DoubleTree by Hilton, Makkah projesi, aynı şehirde üç farklı marka dilini (Conrad, Courtyard, DoubleTree) başarıyla yorumladığım özel bir çalışma oldu. Bu, bir fotoğrafçının sadece binayı değil, markanın "ruhunu" ve misafirine sunduğu "sözü" anlamasının ne kadar kritik olduğunu gösteriyor.
Bu projede, kutsal toprakların kalbinde bile en çok ihtiyaç duyulan şeyin bazen sadece "samimi bir konfor" ve "sıcak bir gülümseme" olduğunu belgeledik.